وقتی بهار با سپیدی شکوفه‏هایش از دریچه‏ی چشمانم سرک می‏کشد،

موج اشکی فرو خفته، از درون سینه‏ی تنگم به دیواره‏ی دل می‏کوبد و تو را می‏جوید.
بهار زیباست، لطیف و دوست داشتنی است،

         اما بی‏تو ای زیباترین! ای لطیف‏ترین! ای بهار جان و ای طراوت بهاران!

هیچ زیبایی، دلم را بر نمی‏انگیزد؛ که دل در فراق تو سوخته دارم و نگاه در راه تو دوخته.
                             ای بهاری‏ترین فصل‏ها!  ای سبزترین بهاران!

دور از نگاه مهربان تو، دور از عنایت رحیمانه‏ی تو و دور از سرانگشت لطف تو، خزانیم و سرد، خشکیم و عطشناک. فراق تو برف سپید کهولت بر چهره‏مان می‏نشاند.

 بیا که با تو بهاری شویم، بروییم و بیدار گردیم؛ که روییدن، تنها به زلال عشق تو معنا می‏یابد و باقی روییدن‏ها، ماندن است و پژمردن.

بهار می‏آید، بهار سبز حقیقت، بهار پاک‏ترین دل‏های آسمانی، بهاری‏ترین بهار تاریخ، به خدای آسمان و زمین قسم که حقیقت دارد.   بهار می‏آید و خدا زمین مرده را باز زنده می‏کند  شاید فردا و شاید فردایی دیگر، آنچه حق است وعده‏ی خداست که بهار می‏آید  

چه باشم وچه نباشم،بهاردرراه است 
بهار، همنفس ذوالفقار در راه است

نگاه منتظران، عاشقانه میخواند 
که آفتاب شب انتظار در راه است

به جاده های کسالت،به جاده های تهی 
خبر دهید که آن تکسواردرراه است

کسی که با نفس آفتابی اش دارد 
سر شکستن شبهای تار،درراه است

کدام جمعه؟ندانسته ام،ولی پیداست 
که آن ودیعه ی پروردگاردرراه است

دلم خوش است میان شکنجه ی پاییز 
چه باشم وچه نباشم، بهاردرراه است

التماس دعا