در محفل سوگ تو، اشک ها زودتر از هر دعایی به سویِ آسمان می روند، لحظه ها به انتظار دیدار جمالِ دل آرایت در بغضِ ثانیه ها می تپند، گل های سجّاده ات، محراب را بوسه می زنند، جبرییل، چون شمع، بیقرارانه می سوزد و صدایِ گریه های مداوم، در و دیوار را غرق در ماتم می کند. پله پله تا خدا رفتنت را ستاره ها در گوش زمین نجوا کردند؛ آن گاه که عرش، تو را در هاله ای از نور، به سوی معراج دل باختگان بُرد.

جواد الائمه! بعد از تو، دنیا سرگردان است و شادمانی رنگ باخته، شهادت به مقامِ والایت غبطه می خورد و دل های سوگوار، جز اشک و آه، حرفی ندارند. شانه های آسمان، از یاد آوری سیمای روحانی ات می لرزد و بغضِ ناشناخته ای گلوی زمین را می فشارد و دوریِ تو، چونان رعد، افلاک را به آتش می کشد