هوالحی القیوم
هر قدم قافله سوی خزان میرود
مشک به مهمانی تیر و کمان میرود
باز تاسوعا آمده است، حنجره ام در هوای محرم گر گرفته است، باز لب هایم در تکلم نام عباس(ع) می سوزد، باز می خواهم پنجره ای به سمت واقعه بگشایم و نمی دانم این روایت چه رازی دارد که هر بار تازه تازه تر می شود، هر بار که این دریچه را می گشایم، منظره ای دیگر از کربلا را در پیش چشمانم می بیبنم، یا ابوفاضل روایت را از کجا باید آغاز کنم؟
امروز در تمام چشم ها تکرار می شود، گریستن مشک، گریستن ساقی، گریستن کودکان منتظر، گریستن فرات، گریستن نخل های علقمه!
آسمان در هم می پیچد و ساحل فرات خون سرخ تو را در بر می گیرد، دستی را بر پیشانیش حس می کند، حسین(ع) خون چشمانش را پاک می کند، تا عباس(ع) چشم باز کند و برای آخرین بار دیده در دیده حسین (ع) بدوزد، اما عباس(ع) چشم باز نمی کند، شرم حضور نمی گذارد و اشک در پهنای صورتش جاری می گردد. آری! حکایت عباس، حکایت آب نیست، حکایت آبروست، مشک عباس از آب پر نبود، از آبرو پر بود. چه غافلند، آنان که مشک عباس را تیر باران کردند. آبرو با تیر بر زمین نمی ریزد، آبرو با شمشیر بر زمین نمی ریزد، آبرو با شمشیر تازه تر می شود، آبرو با خون درخشان تر می شود...
روز نهم محرم معروف به روز تاسوعا، بزرگداشت شهادت اسوه ایثار و ادب، دلاوری و وفا حضرت اباالفضل عباس(ع) است، و آخرین روزی است که امام حسین (ع) و یارانش، شبانگاه آن را درک کرده بودند و این روز به شب عاشورا پیوند می خورد.
هرچه داریم همه از کرم عباس است
خلقت جنّت حق لطف کم عباس است
نور بر شمس و قمر، ماه بنى هاشم داد
عرش یک ذرّه ز خاک قدم عباس است
نه فقط خلق زمین، عبد و غلامش باشد
به خدا خیل ملائک قدم عباس است
شیعه از کینهى دشمن نهراسد هرگز
دین ما تحت لواى عَلَم عباس است
در صف حشر علمدار شفاعت زهراست
عَلَم فاطمه، دست قلم عباس است
عباس یعنی ذکر طوفانی مهدی / عباس آوای غزل خوانی مهدی
درک محرم کرده ای دانی چه گویم / عباس یعنی اوج مهمانی مهدی
در کلاس عاشقی عباس غوغا می کند / در دل هر عاشقی عباس مأوا می کند
هر کسی خواهد رود در مکتب عشق حسین / ثبت نامش را فقط عباس امضاء می کند
بسم الرب الشهداء
عباس علمدار حسین
ازکوچیکیم تا به حال سرا پا احساسم من
تموم عالم بدونن هلاکه عباسم من
وقتی که چشمام روی هم بسته میشه
وقتی دلم از زمونه خسته میشه
چشمامو دریا میکنم عقده هامو وا میکنم
یا قدیما می کنم یادش بخیر یادش بخیر
با بچه های کوچمون با چادر مادرامون
گوشه یک پیادرو یا محرم کرده بودیم
تکیه علم کرده بودیم
همه پیرهن مشکی به تن
سینه و زنجیر می زدن
یک قلب کوچیک تو سینه
مست و خریدار حسین
نوشته بود روی پرچمها
عباس علم دار حسین
دلی که مست و خرابه در اضطرابه
می یونه شعله محبت در التهابه
کام دلش تشنه یک جام شرابه
قصه قلبش همینه تو خواب و رویا می بینه
یکی بود یکی نبود زیر این چرخ کبود
تو وفا و توی غیرت تو محبت
تو شجاعت توی دربار شاه عالم
نور چشمای سبط خاتم تو رکاب امیر دلها
یوسف زهرا امیر دنیا
یکی بود یکی نبود زیر این چرخ کبود
مثل اون پهلونی که می شناسم
جون هر چی مرده مردی نبود
همه بود و نبودش تمومی تار و پودش
به گوشم می رسد از عمق وجودش
که حسین یار منه دین منه مذهب وآیین منه
وقتی که خورشید می دمید برق نگاهشو می دید
از خجالت رو صورتش پرده ابری می کشید
آخه عباسم ماه زینبه نور نگار زینبه
یک نفره اما سپاه زینبه
وقتی که شب تاریک می شد صورتش ماهش
چراغ راه زینبه قوت زانوی زینبه
عباس علمدار حسین
نمی دانم این چه رابطه ای است که بعد از قرنها ذکر کربلا، حضرت ابا عبدالله(ع) و اباالفضل العباس(ع) و ... اشک از رخسارمان سرازیر می گردد؛وقتی دست میوه دل علی(ع) (وجود مقدس ابالفضل(ع)) را قطع می کنند، دشمنان جرات می یابند و به سوی ایشان حمله می کنند، تیری به چشم مبارکش می زنند و آقا دیگر نمی بیند، از طرفی هم دست ندارد که تیر را بیرون بیاورد؛ زانوها و پاهایش را جمع می کند و تیر را از چشم خود خارج می کند، خون چشم آقا را فراگرفته است، جایی را نمی بیند، دشمنان به او شمشیر می زنند حضرت که هیچوقت مولایش را برادر صدا نمی کرد فریاد می زند
یا اخا ادرک اخا لا یوم کیومک یا ابا عبدالله
با هر نفس پر می زنم دور سر ابوالفضل
تا ابد دل داده ام به مادرت ابوالفضل
هر جا برات گریه کنم بهشته یا ابوالفضل
زهرا به روی قلب من نوشته یا ابوالفضل
صلی الله علیک یا مظلوم یا حسین
یا حق عزت زیاد
التماس دعا
درباره وبلاگ
