از مرگ ميپرسيم واز پيوند ميگويي
از ريشه از سبزينه از آوند ميگويي
از قرن ميپرسم که روحم را تصاحب کرد
از شاهکار فتح شاه زند ميگويي
از عشق ميپرسم که صبرم را به پايان برد
از سروهايي که نمي افتند ميگويي
اي که به زخم سينه ام تزوير ميگويي
اي که به شمشيرت سخاوتمند ميگويي
اي که دلي ديوانه را آزاده مي نامي
اما به باورهاي تلخم بند ميگويي
اي که دمي کوتاه را يک عمر ميداني
اما به عمري آرزو يکچند ميگويي
از تو نمي پرسم چرا اينگونه اي بامن
ميدانمت درپاسخم لبخند ميگويي
مهرداد نصرتي