بشست بارش رحمت ، غبار كوي محمّد
وضو گرفت صبا ، تا رود به سوي محمّد

زمين مكّه به پابوس او ، چو گشت مهيّا
به عرش و فرش ، بپيچيد ، هاي و هوي محمّد

جهيد برق اميد و نويد ، از دل ظلمت
دميد صبح سعادت به عشق روي محمّد

ظهور آيت « وَالشَّمس » و ، « الضُّحي » شد و ‌، « وّالَّيلْ »
قسم به روي محمّد ، قسم به موي محمّد

به شاهراه هدايت به رهگذار نبوّت
نشسته مادر خلقت ، در آرزوي محمّد

نه شهر مكه فقط پر ز نور و شور طرب شد
در آسمان و زمين است ، گفتگوي محمّد

به باغ حُسن و ملاحت شكفت غنچة عصمت
به اشك ديدة شوق است ، شست و شوي محمّد

روا بُوَد كه فلك بعد از اين قرار بگيرد
بوده اينهمه گردش ، به جستجوي محمّد

خدا به شأن پيمبر كه « ضالاًّ فَهَدي » گفت
بيافت گمشده اش را بشر ، به كوي محمّد

بلندگوي جهان پخش ايزد يكتاست
شنو كلام خدا را ، خود از گلوي محمّد

براي اين كه ازو ، كس در اشتباه نيفتد
ازينهمه جلوات و صفات هوي محمّد

به شأن او « بَشَرٌ مِتْلُكُمْ » ز حق شده نازل
خدا نماست ز بَس ، خلقت نكوي محمّد

ز بسكه گفت : حسين از من است و من ز حسينم
گرفت ، تربت پاك حسين ، بوي محمّد

به روز حشر ، كه ديگر كسي به فكر كسي نيست
بُوَد نگاه اميد همه به سوي محمّد

ز راه لطف ، خدايا ببخش جرم ( حسان ) را
قسم به عصمت زهرا و ، آبروي محمّد