در کوچه پس کوچه هاي مدينه و مکه، به دنبال رد پاي ظريف و لطيف و زجر ديده ات مي گشتم، در حالي که رايحه ي مسحورکننده عطر حرم مطهر پدر بزرگوارت، حضرت محمد مصطفي صلوات الله عليه وآله ، و نيز عطرغربت کشيده ي پراکنده در فضاي اطراف آرامگاه ويران شده ي پسرت حسن مجتبي عليه السلام و نيز عطر نخل هاي سرسبز و آراسته اي که در کنار حرم مطهر اولين مظلوم عالم، همسر گرانقدرت، علي مرتضي (ع) و سرانجام عطر آن رايحه ي قدسي و سماوي قبله گاه عالم، آن کعبه دلنشيني که ذرات عشق و عطوفت و رحمت و آمرزش و مغفرت را به هر سو ساطع مي کند، عطر خانه خدا به مشامم مي رسيد ... و من با خود زمزمه ميکردم: مادرم! کجايي...؟ مادرم از کدامين سو، عطرجامه ي سياهت به مشام جانم خواهد رسيد تا روح دردمندم را تسکين دهد ؟ آه که در هيج کجاي آن وادي مقدس، نشاني از تو،به جاي نگذاشته اند. اما همه جا، نشان از سرسپردگي تو به پدر و شوي و فرزندانت دارد! همه جا نشان از حضور لطيف و مهربان تو در خود