يوسفم از يوسفان دل مي برد/ني که از کل جهان دل مي برد/يوسفي شيرين دهن با ناز و شور/عشوه گر طناز،دلبر غرق نور/اينک از جام ولايش نوش کون/مدح و توصيف و کمالش گوش کن/سايه لطفش ندارد انتها/قامتي دارد از اينجا تا خدا/با قيامش آيد از خيل ملک/نغمه الله اکبر از فلک/کين خداوند است يا نور خدا/ها علي او شبيه المرتضي/گرچه خود پرچم به دوش کربلا است/رايت العباس در دست خداست/چشمهايش نور مصباح ازل/چشم نه يک بحر لبريز عسل/چشمهايي از عسل شفاف تر/تيرش از نور هدايت صاف تر/پلک چشمش چشمک فانوس دل/هر نگاهش موج اقيانوس دل/ابرووانش طاق محراب دل است/نقش قرآن است در قاب دلش/لعل لبهايش دل آرام حسين/نقطه عطف نگاه زينبين/شانه هايش مهد قرص آفتاب/برج ديده باني طفل رباب/اصغر از آغوش عباس حسين /لطف دارد بر تمام عالمين

اميد به ظهور »

گفته بودم چو بيايي غم دل با تو بگويم

چه بگويم که غم دل برود چون تو بيايي

اين معز الاؤلياء و مذل الاعداء؟ اين جامع الكلمة علي التقوي؟ اين باب الله الذي منه يؤتي؟ اين وجه الله الذي اليه يتوجه الاؤلياء؟ اين السبب المتصل بين الارض و السماء؟ اين صاحب يوم الفتح و ناشر راية الهدي؟
بي مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر مرا جز شب ديجور نماندست
هنگام وداع تو ز بس گريه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست
صبر است مرا چاره هجران تو ليکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست
در هجر تو گر چشم مرا آب روان است
گو خون جگر ريز که معذور نماندست

خدايا عاشقان را با غم عشق آشنا كن
ز غمهاي دگر غير از غم عشقت رها كن
تو خود گفتي كه در قلب شكسته خانه داري
شكسته قلب من جانا به عهد خود وفا كن
خدايا بي پناهم، ز تو جز تو نخواهم
اگر عشقت گناه است، بين غرق گناهم
دو دست دعا فرا برده ام به سوي آسمانها
كه تا پركشم به بال غمت رها در كهكشانها
چو نيلوفر عاشقانه چنان مي پيچم به پاي تو
كه سر تا پا بشكفد گل ز هر بندم در هواي تو
به دست ياري اگر كه نگيري تو دست دلم را دگر كه بگيرد
به آه و زاري اگر كه نپذيري شكست دلم را دگر كه پذيرد