یا رضا ، تو که ضامن آهو شدی ، تو که به کبوتران اجازه ورود
به حریمت را دادی ، به من هم که همچون اسبی سرگردان در جاده
صاف و بی انتهای دیار غربت پای بر زمین می کوبم کمک کن .
کمکم کن که من بی خبر از هیچ و همه چیز تنها پای بر زمین
می کوبم و پیش می روم . نمی دانم به کجا و کدامین مقصد ...
تنها می دانم می روم ...
خسته ام ... خسته راه ...تشنه ام ... تشنه یک جرعه می ناب الهی .
می نوشم از آب سقاخانه به امید روزی که از جام الهی سرکشم .
اومدم به مشهدت تا که افسار نفس رو به پنجره فولادت گره زنم
و عاجزانه برای شفای دل وجان کمک طلبم .
بدان که همچون کبوتران حرمت حتی اگر آسمانها دور شوم باز به
صحن و سرای تو باز میگردم ، چرا که پناهی جز گنبد طلایی تو ندارم .
ای پناه بی پناهان ... مرا به خود و به عشقت رام کن که انگار این
دل من به هیچ نگاه و ندایی رام شدنی نیست .
گره های کور زندگی ام را به پنجره فولادت پیوند می زنم چون
باور دارم تو تنها غریب نوازی هستی که این گره ها جز به
لطف تو باز شدنی نیست .
و حال این لحظه آخر با تو وداع نمی کنم چراکه امید دارم روزی
برای تشکر از مشکل گشایی به سوی تو باز خواهم گشت .