چله نشینی . کاروان اسرا

---

هوالله

به چله‏نشینی آن اتفاق بزرگ، برگشته است، خاتون؛

به چله‏نشینی نیزه‏های شکسته و علم‏های افتاده.

به چله‏نشینی هجوم دردها و داغ‏ها.

به چله‏نشینی چکاچک شمشیرهایی که در نیام، آرام نمی‏گرفتند.

به چله‏نشینی آمده است خاتون؛ با کاروانی از همسفران جا مانده.

آمده است با اشک‏هایی از دردِ عزیزان روان.

با کاروانی که نای برگشتن ندارد؛ کاروانی که رقیه را همراه ندارد.

آمده است تا از گم‏شدگانش، شاید خبری بگیرد!

آمده است تا شانه در شانه دشت، سر بر سنگ‏های داغ بگذارد و بگرید.

آمده است تا خبری از لاله‏هایش بگیرد از باد.

آمده است تا گونه‏های خاک گرفته‏اش را روی گونه‏های ترک‏خورده دشت بگذارد و های‏های گریه کند.

آمده است تا در خاک‏های متبرک کربلا تیمم کند و نماز شکسته غربت بخواند!

آمده است تا چشم در چشم فرات بدوزد و حرفی نزند.

آمده است تا خاک‏ها را بغل بغل در آغوش بگیرد و ببوید و ببوسد. دلش می‏گیرد؛ وقتی که نماز ظهرش را با اذان علی اکبر آغاز نمی‏کند!

دلش می‏گیرد وقتی که سر بر خاک‏ها می‏گذارد و بوی برادرش را احساس می‏کند.

خاتون کربلا، با کوله‏باری از غم‏های عالم، به چله‏نشینی داغ بزرگ آمده است. دشت در سکوت خویش آرام گرفته است.

گویا نه اینکه در این دشت، شیهه اسبان وحشی، گوش تاریخ را کر می‏کرد!

گویا نه اینکه در این بادیه، صدای «هل من ناصر ینصرنی» انعکاسی نداشت!

گویا نه اینکه در این برهوت، گودال‏ها از خون لبریز بود و از زیر سنگ‏ها، چشمه خون جاری بود!

... و دشت چقدر ساکت و آرام، سر بر زانوی غم گذاشته است؛

این دشت که چهل طلوع خون را به آغوش کشیده است،

این دشت که چهل ظهر بی‏اذان را جان کنده است،

این دشت که چهل غروب سرخ را نفس کشیده است.

نه از صدای العطش کودکانی که از لب‏های ترک‏خورده‏شان، خون می‏چکید خبری است و نه از صدای گریه‏های رقیه که به دنبال آب، برای اصغر می‏گشت.

... و از آن زمان است که فرات، در خودش شرمنده می‏جوشد و یارای تموج ندارد.

زینب علیهاالسلام ، به چله‏نشینی داغی بزرگ آمده است؛

با حنجره‏ای از ناگفته‏ها پر، با قامتی از اتفاقات، خمیده، با چهره‏ای به اندازه غم‏های عالم، شکسته.