با نام «حَسَن»، باب یازدهم کتاب امامت نگاشته می شود
و این، مژده ای است برای ما که چیزی به کلیّت روشنی نمانده است
چیزی نمانده به سرزدنِ یگانه گوهر عشق و اتمام حجت.
از هم اکنون، دنیا چشمان پرفروغش را به انتظار می نشیند
لَیسَتِ العِبادَةُ کَثرَةَ الصیّامِ وَ الصَّلوةِ
وَ انَّما العِبادَةُ کَثرَةُ التَّفَکُّر فی أمر اللهِ؛
عبادت کردن به زیادی روزه و نماز نیست،
بلکه (حقیقت) عبادت، زیاد در کار خدا اندیشیدن است.
عرش به برکت میلاد جهان افروز امام حسن عسکری (ع) بزم شادی گستراند.
تولد او موعودی را بشارت‌دهنده است که ظهورش، سپیده دمی است به سوی روشنایی
و مرهمی بر تمامی رنج‌ها و مقصد تمام رفتن‌ها و رسیدن‌ها.
مدینه روز جمعه هشتم ماه ربیع الثانی حال و هوای دیگری داشت، همه منتظر درخشیدن
نوری بودند تا گلهای زندگی را در فضای آن سامان، شادابی بخشند.
آسمان دیده بر زمین گشوده بود و مدینه، شب انتظارش را به دست صبح امید می‌سپرد
که ناگاه در صبحدمی حیات بخش، آفرینش، تولدی دوباره کرد و یازدهمین روشنگرش
را به هستی بخشید.
نوری برخاست تاامید بخش مظلومان و مستضعفان گیتی شود، میلادی که بر عظمت
روز جمعه افزود و بر این عید طراوتی خاص بخشید، او دومین امامی بود که نام حسن (ع)
را به خود می‌گرفت و هم نام سبط اکبر رسول خدا (ص) یعنی حسن ابن فاطمه (ع) شد.
باید ولادت با سعادت آن حضرت را نه به عنوان حادثه بلکه نقطه عطفی در تاریخ تشیع
دانست و اذعان داشت که این میلاد درآینده‌ای نه چندان دور تاریخ بشریت را دگرگون می‌کند،
چرا که او می‌باید فرزندی به دست غیب بسپارد تا روزی دادگستر جهان هستی شود.
در آن ایام که امام هادی (ع) را از مدینه به سامرا بردند تا تحت نظر حکمت عباسیان
قرار گیرد، امام حسن عسگری (ع) را نیز به دستور متوکل عباسی به‌سامرا انتقال دادند
و بخش عمده عمر امام (ع) در پایتخت عباسیان در سکوت مرگبار حکومت آنان گذشت.
ابومحمد حسن ابن علی ، امام یازدهم، پدر بزرگوارش امام هادی (ع) و
مادرش بانویی صالحه به نام سوسن یا حدیثه یا سلیل بود.
تولد آن حضرت در ماه ربیع الاول یا ربیع‌الاخرو بنا به اکثر روایات، در مدینه اتفاق افتاده است.
اسم شریف آن حضرت، "حسن" و کنیه‌اش ابومحمد و القابش به صامت،
رفیق ، زکی ، هادی و عسکری معروف بودند.
درباره وبلاگ
