عید قربان که پس از وقوف در عرفات (مرحله شناخت) و
مشعر (محل آگاهی و شعور) و منا (سرزمین آرزوها،
رسیدن به عشق) فرا مى رسد، عید رهایى از تعلقات است.
رهایى از هر آنچه غیرخدایى است. در این روز حج گزار،
اسماعیل وجودش را، یعنى هر آنچه بدان دلبستگى دنیوى
پیدا کرده قربانى مى کند تا سبکبال شود.
خدایا! تو قصد نداشتی اسماعیل قربانی شود؛
بلکه او را بهانه کردی تا ابراهیم را به خود نزدیک تر کنی.
تو می خواستی ابراهیم، همه تعلقات خویش را قربانی کند
تا خلیل اللّه شود و ابراهیم علیه السلام ،
خود را از هر چه غیر تو، جدا کرد تا به تو بپیوندد.
ای خدای ابراهیم!
من هم قربانی آورده ام؛
می خواهم تمام بدی هایم را قربانی کنم.
هوی و هوس، توان عروج را از من ربوده است،
می خواهم هوی و هوس را ذبح کنم
و با بال های ایمانم به سوی تو پرواز کنم.
می خواهم از مرداب گمراهی به درآیم
تا در دریای بی کران محبتت، غرق شوم...
تو را به خودت سوگند مرا دریاب و بپذیر
بلکه او را بهانه کردی تا ابراهیم را به خود نزدیک تر کنی.
تو می خواستی ابراهیم، همه تعلقات خویش را قربانی کند
تا خلیل اللّه شود و ابراهیم علیه السلام ،
خود را از هر چه غیر تو، جدا کرد تا به تو بپیوندد.
ای خدای ابراهیم!
من هم قربانی آورده ام؛
می خواهم تمام بدی هایم را قربانی کنم.
هوی و هوس، توان عروج را از من ربوده است،
می خواهم هوی و هوس را ذبح کنم
و با بال های ایمانم به سوی تو پرواز کنم.
می خواهم از مرداب گمراهی به درآیم
تا در دریای بی کران محبتت، غرق شوم...
تو را به خودت سوگند مرا دریاب و بپذیر
نوشته شده در تاریخ شنبه 90 آبان 14 توسط
سید علی افشاری (منتظر افرا)
درباره وبلاگ
