به نام خدا
میلاد عالم آل محمد، هشتمین حجت سرمد
نگین درخشان وطن، السلطان ابا الحسن
حضرت رضا (علیه السّلام) مبارک باد
خوش آمدی رضا جان جانم فدا نمایم
تبریک من پذیــری باشد همین دوایم
از جان تو را بخوانم خوشبو شود دهانم
لطفی نما رضا جان تا من به کعبه آیم
امروز یکی از زیباترین روزهاى خداست. پروانه ها، شادی کنان، شاعرانه ترین پروازشان را بر گرد شمع شبستان هشتمین نور امامت، آغاز می کنند، خورشید، شور و التهاب شگفتی را در وجود خویش احساس می کند و درختان با خرسندی به سیمای آفتاب می نگرند. همگان مشتاق طلوع مولود نو رسیده و چیدن گلبرگی از نور و شفاعت او هستند.
ای سید گل ها، ای علی بن موسی الرضا (ع)، قدوم پاک تو، حضور تمام زیبایی ها را بیمه می کند و دست های مهربان لطف تو، برترین سایه بان دل ها و دیده های ماست. عشق در این مرز و بوم، در نام تو خلاصه می شود و حیات در این دیار، شجره اى است که باغبانش تویى. آری! با شادمانی ولادت تو دل را به سوی حرم منور و با صفایت می بریم:
آفتاب ملایم بر سنگ فرشهای حرم می تابد و اینجا در حرم آقای مهربانی که بسیاری دلهاشان از خودشان جلوتر به حرم رسیده است، نفس کشیدن حال و هوای دیگری دارد. صدای صلوات از هر سو به گوش می رسد، بوی عود و عنبر فضا را پر کرده و جمعیت مشتاق در گوشه گوشه حرم برای خود عالمی دارند. هیچ کس از دل آنها آگاه نیست، کسی نمی‌داند در ذهن آنها چه می‌گذرد. برخی آن‌قدر زیبا با آقا خلوت کرده‌اند که انسان غبطه می خورد.
کبوتران حرم اینجا آزادانه پر می کشند و با پرواز خویش یادآور می شوند که اگر دل را از حب و بغض خالی کنی می توانی تا اوج انسانیت پرواز کنی و امیدوار به فضل بی پایان خداوند باشی. آری! پرگشودن در حرم امام غریب دل می خواهد نه بال، تازه اگر دل شکسته باشد بیشتر می توان اوج گرفت. صحن پشت پنجره فولاد همچنان پر از گره های بسته شده حاجتمندان است و حکایت از هزاران دل امیدوار دارد. کنار حوض پیرمردی در حال وضو گرفتن است. پیرمرد مشهدی بغضی می کند و درباره امام رضا می گوید: آقا حرف ندارد. آه بلندی می کشد و گوشه های چشمانش خیس می شودبار دیگر می گوید: آقا را دوست دارم، از چشم هایم بیشتر…
اینجا فواره ها چون بلند شوند سرفراز می شوند و به آسمان می روند. فواره ها آب وضوی دستانی می شوند که واژه نماز را تازگی می بخشند. در کفشداری حرم حضور محض مساوات به چشم می آید. شماره هایی که می دهند یک شکل است. راهی که آمده اند یکی است. فرقی نمی کند کفشها مال کیست اینجا همه برابرند. فقیر و غنی پیر و جوان زن و مرد، هیچ کس بر دیگری برتری ندارد. اینجا هر که دلش شکسته است پیشتر است.
بعضی ها چشمشان که به ضریح میافتد دیگر سر از پا نمی شناسند. از هر طرف صدای صلوات بلند می شود. بر مأمون و هارون لعنت می فرستند و عطر صلوات فضا را خوشبو می کند. ضریح زائران را به خود می خواند و اشک پهنای صورتشان را خیس می کند. صدای یا امام رضا یا امام رضا از هر سویی به گوش می رسد. بعضی ها رها شده اند. اینجا هر چقدر بیشتر رها شوی بیشتر اوج می گیری. بعضی ها ضریح را در آغوش کشیده اند، دل هاشان را گره زده اند و با آقای خود عهد بسته اند.
می گویند اینجا تکه ای از بهشت است، نه اینجا همه اش بهشت است و نبض بهشتیان در حرم آقا تندتر می زند دست بگذار و ببین نبض ایمان چه عاشقانه می تپد.
السلام علیک یا ابوالحسن یا علی بن موسی الرضا، السلام علیک ایها الشمس الشموس، السلام علیک یا غریب الغربا، السلام علیک یا معین الضعفا، السلام علیک یا ضامن آهو.
آری! امروز روز ولادت آقا امام رضا و روز قرار تمام آهو دلانى است که در محبت ولایت، سایه بانى از جنس عبودیت دارند.
پس سلاممان بی جواب نخواهد ماند بر در خانه ای که کرم، خصلت کریمانه خاندانشان می باشد.
چشم دل دارم به سویت یا علی موسی‌الرضا؛ بر ندارم سر زکویت یا علی موسی‌الرضا/ روز میلادت مبارک باد برآل رسول؛ هم به مشتاقان رویت یا علی‌موسی‌الرضا
درباره وبلاگ
