بسم الله الرحمن الرحیم
گروهی از مسیحیان نجران حضرت عیسی (ع) را خدا و یا پسر خدا می‌دانستند، تا اینکه شنیدند قرآن کریم می‌فرماید:
به طور حتم، کافرند آن کسانی که می‌گویند خدا همان مسیح، پسر مریم است...
مسیحیان با شنیدن این آیات گویی آسمان را بر فرقشان کوبیدند.
نجرانیان در پی پاسخ به آیات قرآن بودند که نامه‌ای از رسول اکرم (ص) به دستشان رسید و در آن نوشته شده بود ...
تنها بنده‌ی خدا باشید و تنها فرمان خدا را اطاعت کنید، این حرف من است و اگر دعوت مرا نپذیرفتید باید جزیه (مالیات) بدهید...
نجرانیان از پذیرفتن سخن حق پیامبر صل الله علیه و آله وسلم لجوجانه سرباز زدند؛ در این حال آیه نازل شد که : (قل تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم ... آل عمران/61)؛ ای پیامبر با آنان مباهله کن... به آنان پیشنهاد مباهله شد، گفتند به ما مهلت دهید، مهلت داده شد ...
رسول اکرم(ص) قبل از اینکه قصد مباهله کند، عبا بر دوش مبارک گرفت و حضرت امیرالمؤمنین و حضرت فاطمه و حسن وحسین علیهم السلام را در داخل در زیر عبا نمود و فرمود: پروردگارا! هر پیغمبری را اهل بیتی بوده است که مخصوص‌ترین خلق بر آن پیغمبر بوده‌اند، خداوندا اینان اهل بیت منند، آنها را تطهیرشان کن.
سپس جبرئیل امین نازل شد و آیه تطهیر (انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس ...) ؛ را در شأن اهل بیت (ع) آورد (سوره احزاب، آیه‌ی33) آنگاه رسول اکرم آن چهار بزرگوار را برای مباهله با خود بیرون برد.
بزرگ نجرانیان گفت: از رفتار و کردار بزرگ آنان (پیامبر اکرم(ص) ) پیداست که او برحق است. من همراه او چهره‌هایی می‌بینم که اگر برای دعا دست بر آسمان بردارند کوه‌ها را از جا می‌کنند و این بیابان بر ما آتش می‌شود و یک مسیحی بر روی زمین باقی نمی‌ماند؛ صلاح ما نیست که با او مباهله کنیم و باید شرط جزیه را بپذیریم و به سلامت به شهر و دیار خود برگردیم که چنین هم شد.
درباره وبلاگ
