اي مقتداي نيکي ها و خوبي ها! اين خاک خشک و عطش ناک، ميزبان خوبي براي روح عرش نشين تو نبود و ميله هاي سرد زندان و زنجيرهاي دست و پايت نيز تاب ديدن اين همه بي رحمي را نداشت. مناجات هاي نيمه شب و سجده هاي طولاني ات، شب هاي ظلماني زندان را با سحر پيوند مي داد و هر دل مرده اي را به نسيم بهشتي مژده مي بخشيد. سلام بر تو که از دامان خاک به افلاک پر کشيدي. به اميد روزي که آفتاب ظهورش از پس سال هاي غيبت، بيرون آيد تا غم از دست دادن پدر خود را بر سينه مالامال از درد شيعيان هموار نمايد.