غــــنوده كعبه و ام القري به بستر خـــــــواب
ولـــــــــي به دامن غار حرا دلي بي تـــــــاب
نخفته، شب هــــــمه شب، ديده خـدا بينش
ز ديـــــــــــده رفته به دامن سرشك خونينش
بســـــــــــــان مــــرغ شباهنگ ناله سر كرده
بــــــــــــه كــــــوه، نــــاله جانسوز او اثر كرده
دلـــــــــــــش، لبالــب اندوه و محنت و غم بود
بـــــــه كــامش، از غم انسان شرنگ ماتم بود
وجـــــــــود وي هـــــــمگي درد و التهاب شده
ز آتـــــــش دل خـــــــود همچو شمع آب شده
كــــــــــه پيــــــــك حضـرت دادار، جبرئيل امين
عيـــــــــان بــه منظر او شد، خطاب كرد چنين:
بخــــــوان به نام خدايـي كه رب ما خلق است
پــــــــديــــــد آور انســـان ز نطفه و علق است
بـــــــــــــخوان كه رب تو باشد ز ما سوا اكـــرم
كــــــــــــه ره نمود بشر را، به كاربرد قــــــــلم
بــــــه گوش هوش چو اين نغمه سروش شنيد
ز قيــــــد جسم رها شد، به ملك جان پيوست
شـــــــــكست مرز مكان را، به لا مكان پيوست
درون گلشن جانــــــــش شكفت راز وجــــــــود
گــــــــــــشود بـــــــار در آن دم به بارگاه شهود
بـــــــــــه بـــــزم غيب چو تشريف قربتش دادند
در آن مشـــــــــاهده منشـــــــــور عزتش دادند
چــــــــــو غرقه گشت وجودش به بحر ذات احد
غبـــــــــــار ميم، بشد زايل از دل احـــــــــمــــد
بــــــــــه بي نشاني مطلق ازو نشان برخاست
حجــــــــاب كثرت موهوم از ميــــــــان برخاست
دوبـــــــــــاره چون به مكان، رو، ز لامــــكان آورد
اميـــــــــــد و عشق و رهـــــايي به ارمغان آورد
درود و رحـــــــمـــــــــت وافر، ز كردگار قديــــــــر
بـــــــــــر آن گزيده يزدان، بــــــــر آن سراج منير