سلام
در اين سراي غربتم کسي به در نميزند
نه آشنا ودوستي چرا سري نميزند
در نيمه شبهاي سکوت در دله تنهاييم
کسي به محفل دلم چرا صدا نميزند
حتي خداي اسمان همان خداي کهکشان
مگر صدا نمي شنود که او هم سري بمن نميزند
به ناله هاي نيمه شب به اشک ديده دو چشم
چرا به درد بي دواي من کسي دوا نميزند
در اين سياهي دلم به تيرگيه ديده ام
نه يک چراغ نه نوري چراسوسو نميزند
