آخرالزمان است و ابتلائات زیاد برای شیعیان. برای رفع این ابتلائات طبق روایات بهترین راه، دعا برای فرج امام زمان(عج) است.
در اینکه در ایام آخر الزمان گرفتاری ها به ویژه بر شیعیان زیاد می شود به طوری که امتحانات زیادی برای شیعیان صورت خواهد گرفت تردیدی نیست؛ چرا که روایات زیادی بر این موضوع و ابتلائات این دوران آمده است اما یکی از راه های مهم رهایی از این ابتلائات که در روایات بسیار ذکر شده است دعایی است که از اهل بیت علیهم السلام به خصوص خود امام عصر علیه السلام توصیه شده است.
در توقیع شریف امام زمان علیه السلام به اسحاق بن یعقوب چنین آمده است: "برای تعجیل فرج من بسیار دعا کنید که این دعا کردن باعث گشایش در کارهای خود شماست.” (کمال الدین جلد 2 صفحه 485)
به طوری که در روایات آمده است اگر مومن پس از نمازهایش? همانطوری که وقتی خود مریض یا مقروض میشود، یا به گرفتاری دیگری دچار میآید? برای رفع گرفتاری خود? به دعا کردن به جِد روی میآورد؛ در دعا برای فرج مولایش مواظبت و مداومت کند? انسان که فراق امام زمان(ارواحنا فداه) باعث غم و ناراحتی او شده و قلبش را شکسته و احوالش را پریشان کرده باشد? چنین دعایی در این حالت یکی از این دو امر را موجب میشود: یا امام زمانش سریعتر ظهور میکند یا غم و ناراحتی مومن دعاکننده? با برطرف شدن گرفتاریهایش و نجات از فتنهها? به خوش حالی مبدل میشود."(مکیال المکارم، ج 1، 460)
همچنین امام زمان علیه اسلام به یکی از اصحاب خویش می فرمایند: "من برای مومنی که یادآور مصیبت جد شهیدم شود و سپس برای تعجیل ظهور و تایید من دعا کند، دعا می کنم.” (مکیال المکارم جلد 2 صفحه 75)
این نکته جای تامل دارد که دعای امام در حق یک بنده مستجاب خواهد شد.
اما دعا برای آن حضرت اثرات دیگری هم دارد. به عنوان مثال اثر دعا برای فرج حضرت تا جایی کار می کند که به فرموده پدر بزرگوار ایشان موجب نجات در فتنه های آخر الزمان(عج) می شود. امام حسن عسکری (علیه السلام) به احمد بن اسحاق دانشمند بزرگوار ایرانی فرمودند: "مثل او (مهدی) در این امّت مثل خضر و ذوالقرنین است، او غیبتی طولانی خواهد داشت که هیچ کس در (فتنه های) آن زمان نجات نمییابد مگر کسی که خدای تعالی او را در اعتقاد به امامتش ثابت بدارد و به دعاء در تعجیل ظهور موفّق سازد.” (کمال الدین و تمام النعمة جلد 2 صفحه 384)
از طرفی دعا برای ایشان می تواند موجب بداء در امر ظهور حضرت شود. در روایات آمده است که امکان ایجاد بداء (تغییر) در زمان ظهور وجود دارد. امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: "وقتی مدت عذاب بر بنی اسراییل طولانی شد؛ چهل صباح به پیشگاه الهی ضجه و گریه کردند تا این که خداوند متعال به حضرت موسی و هارون (علیهما السلام) وحی فرمود که آنها را از شر فرعون خلاص کنند. به این ترتیب 170 سال از عذاب آنها کم کرد. وضع شما نیز همین طور است، اگر چنین کنید خداوند متعال فرج ما را می رساند و اگر چنین نباشد کار به آخرین حد سختی خواهد رسید.” (تفسیر عیاشی جلد 2 صفحه 154)
دعا برای امام زمان علیه السلام به گونه ای است که بر طبق روایات ذکر شده حضرت از شیعیان می خواهند که برای ایشان بسیار دعا کنند. آوردن لفظ بسیار یکی از نکاتی هست که باید توسط شیعیان ایشان مورد توجه قرار گیرد. اما به راستی آیا ما اینگونه هستیم؟ و آیا ایشان را زیاد دعا می کنیم؟ اصلاً آیا در سختی ها و گرفتاری خودمان به فکر بزرگترین گرفتاریمان که گاهی فراموشمان می شود که همانا گرفتاری غیبت امام زمانمان هست، هستیم؟
ما را چه شده است که در پیچ و خم زندگی روزمره مان امام حاضر خود را از یاد می بریم و بیشتر اوقات مانند کسی زندگی می کنیم که اصلاً امامی ندارد و اصلاً امام او در غربت به سر نمی برد.
ما را چه شده است که در دعاهای خود برای جوانان و گرفتاران و قرض مندان و غیره دعا می کنیم اما در آخر دعاها اگر یادمان باشد فرج حضرت را هم از خدای متعال می خواهیم؟ مگر نشنیده ایم که اگر ایشان ظهور کنند دیگر گرفتاری در عالم نخواهد بود به طوری که فردی در جیب دیگری دست می برد و آن فرد اصلاً به روی خود نمی آورد چرا که فقیری در عالم دیگر نخواهد بود.
عجیب است که ادعای دوستی و پیروی از آن حضرت را در دل داریم اما در عمل از یک دعا هم برای آن حضرت دریغ می کنیم. مگر اینکه گرفتار شویم و تازه آن هم وقتی به در خانه آن بزرگوار می رویم به فکر حاجت خود هستیم و جالب است وقتی حاجت روا می شویم هم به دنبال کار خود می رویم و تا گرفتاری بعدی از امام خود خبری نمی گیریم.
اما امام زمان ما آنقدر مهربانند که به فکر سرای آخرت ما هستند و در روزی که آنجا هر فردی محتاج است رجوع به امام زمان است که کارآیی دارد که بر طبق آیات قرآن هرکس در آن روز با امام خود محشور خواهد شد.
عزت زیاد
ای امام زمان (عج)
در جاده‌ای به بلندای تاریخ در انتظارت نشستم و تو ای تک سوار مرکب عشق در واهی دیوار دل به سوی توست، در پس کوچه‌های فراق و غربت زار و پریشان به دنبالت می‌گردم و عاجزانه‌ترین نگاه‌ها را نثارت می‌کنم، ببین که ضمیر دلم بی‌تو کوهی از تنهایی است.
کجایی ای ترنم زیبای بهاری، ای بهانة بارش ابرها، ای صدای خستة زمین به گوش فلک، ای بلند سرور، سروستان طاها! چه‌قدر طولانی است سفرت، آن روز که برای اولین بار رفتی نمی‌دانستم سفری چنین طولانی در پیش داری. شاید آن روز خودت هم نمی‌دانستی.
گفتم به مهدی بر من عاشق نظر کن
گفتا تو هم از معصیت صرف نظر کن
گفتم به نام نامیت هر دم بنازم
گفتا که از اعمال نیکت سرفرازم
گفتم که دیدار تو باشد آرزویم
گفتا که در کوی عمل کن جستجویم
گفتم بیا جانم پر از شهد صفا کن
گفتا به عهد بندگی با حق وفا کن
گفتم به مهدی بر من دلخسته رو کن
گفتا ز تقوا کسب عز و آبرو کن
گفتم دلم با نور ایمان منجلی کن
گفتا تمسک بر کتاب و هم عمل کن
گفتم ز حق دارم تمنای سکینه
گفتا بشوی از دل غبار حقد و کینه
گفتم رخت را از من واله مگردان
گفتا دلی را با ستم از خود مرنجان
گفتم به جان مادرت من را دعا کن
گفتا که جانت پاک از بهر خدا کن
گفتم ز هجران تو قلبی تنگ دارم
گفتا ز قول بی عمل من ننگ دارم
گفتم دمی با من ز رافت گفتگو کن
گفتا به آب دیده دل را شستشو کن
گفتم دلم از بند غم آزاد گردان
گفتا که دل با یاد حق آباد گردان
گفتم که شام تا دلها را سحر کن
گفتا دعا همواره با اشک بصر کن
گفتم که از هجران رویت بی قرارم
گفتا که روز وصل را در انتظارم
منبع:ماهنامه موعود
در فراق امام زمان
نصیب ما دل بیمار دادنـــد که ما را از فــــراق آزار دادنـــد
از آن روزی که ما را آفــریدند دل مارا به دست یـــار دادند
گله از خوی لیلی دارد این دل
چو مجنون بوی لیلی دارد این دل
از این بیغوله ها مغموم گشتم
هوای کوی لیلــی دارد این دل
الهی یار را راضی زما کن
دل او را زما حاجت روا کن
دل اورا زمابشکسته مپسند
هر آنچه دوست دارد آشنا کن
چه باید کرد تا یارم بیاید
همانکه کرده بیمارم بیاید
یا رحمان و یا رحیم
گفتند : تو که بیایی خون بپا می کنی، جوی خون به راه می اندازی و از کشته پشته می سازی و ما را از ظهور تو ترساندند.
درست مثل اینکه حادثه ای به شیرینی تولد را کتمان کنند و تنها از درد زادن بگویند .
ما از همان کودکی، تو را دوست می داشتیم. با همه فطرتمان به تو عشق می ورزیدیم و با همه وجودمان بی تاب آمدنت بودیم.
عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت، طبیعی ترین و شیرین ترین نیازمان بود.
اما...اما کسی به ما نگفت که چه گلستانی می شود جهان، وقتی که تو بیایی .
همه، پیش از آنکه نگاه مهر گستر و دست های عاطمه تو را توصیف کنند، شمشیر تو را نشانمان دادند.
آری، برای اینکه گل ها و نهال ها رشد کنند، باید علف های هرز را وجین کرد و این جز با داسی برنده و سهمگین، ممکن نیست.
آری، برای اینکه مظلومان تاریخ، نفسی به راحتی بکشند، باید پشت و پوزه ظالمان و ستمگران را به خاک مالید و نسلشان را از روی زمین برچید.
آری، برای اینکه عدالت بر کرسی بنشیند، هر چه سریر ستم آلوده سلطنت را باید واژگون کرد و به دست نابودی سپرد.
و اینها همه، همان معجزه ای است که تنها از دست تو برمی آید و تنها با دست تو محقق می شود.
اما مگر نه اینکه اینها همه مقدمه است برای رسیدن به بهشتی که تو بانی آنی.
آن بهشت را کسی برای ما ترسیم نکرد.
پرندگان در آشیانه های خود جشن می گیرند و ماهیان دریاها شادمان می شوند چشمه ساران می جوشند و زمین چندین برابر محصول خویش را عرضه می کند.(1)
دل های بندگان را آکنده از عبادت و اطاعت می کنی و عدالت بر همه جا دامن می گسترد و خدا به واسطه تو دروغ را ریشه کن می کند و خوی ستمگری و درندگی را محو می سازد و طوق ذلت و بندگی را از گردن خلایق برمی دارد.(2)
ساکنان زمین و آسمان به تو عشق می ورزند، آسمان بارانش را فرو می فرستد، زمین، گیاهان خود را می رویاند... و زندگان آرزو می کنند که کاش مردگانشان زنده بودند و عدل و آرامش حقیقی را می دیدند و می دیدند که خداوند چگونه برکاتش را بر اهل زمین فرو میفرستد.(3)
همه امت به آغوش تو پناه می آورند همانند زنبوران عسل به ملکه خویش.
و تو عدالت را آنچنان که باید و شاید در پهنه جهان می گستری و خفته ای رابیدار نمی کنی و خونی را نمی ریزی.(4)
رفاه و آسایشی می آید که نظیر آن پیش از این، نیامده است. مال و ثروت آنچنان وفور می یابد که هرکه نزد تو بیاید فوق تصورش، دریافت می کند.(5)
اموال را چون سیل، جاری می کنی، و بخشش های کلان خویش را هرگز شماره نمی کنی.(6)
هیچ کس فقیر نمی ماند و مردم برای صدقه دادن به دنبال نیازمند می گردند و پیدا نمی کنند. مال را به هرکه عرضه می کنند، میگوید: بی نیازم.(7)
ما بی آنکه مختصات آن بهشت موعود را بدانیم و مدینه فاضله حضور تو را بشناسیم تو را دوست می داشتیم و به تو عشق می ورزیدیم.
که عشق تو با سرشتها عجین شده بود و آمدنت طبیعی ترین و شیرین ترین نیازمان بود.
ظهور تو بی تردید بزرگترین جشن عالم خواهد بود و عاقبت جهان را ختم به خیر خواهد کرد
بنام الله
الا طلیعه ی کوثر سفر بس است بیا
غروب غربت مادر سفر بس است بیا
بیا که چشم به راهت نشسته خاک بقیع
به جان فاطمه دیگر سفر بس است بیا
حضرت مهدی در بیانی شریف می فرمایند که
"ان لی فی ابنته رسول الله اسوه حسنه" (الغیبه للطوسی)
دختر رسول خدا (س) برای من الگویی نیکوست
با این بیان کاملا صریح می توان گفت که حضرت مهدی(عج)، ادامه زهرا(س) و آینه تمام نمای اوست. اهداف مهدی(عج) اهداف فاطمه(س) و راه او راه فاطمه و سلوک او سلوک فاطمه است و مهدی باوری بی شناخت فاطمه میسور نیست. نتیجه ای که از تفکر در آیات ، روایات وتشرفات به دست می آید این است که ارتباطی نزدیک بین حضرت زهرا (س) و حضرت مهدی(عج) وجود دارد، گویی رمز و رازی میان این دو بزرگوار است
فاطمه با نام مهدی شاد می‌شد و با یاد او خود را تسلیت می‌داد. بدون مهدی(عج)، تحمل شهادت حسین(ع) بر فاطمه سنگین می نمود. چون بی مژده او، رسالت پدرش و تمام انبیاء سلف را ناتمام می‌یافت. مهدی باوری بی شناخت فاطمه میسور نیست. فاطمه به چنین فرزندی می بالد و مهدی نیز بر چنین مادری فخر می فروشد.
بارالها صاحب عصر و زمان کی خواهد آمد
آنکه بنماید جهان امن و امان کی خواهد آمد
پهلوی زهرا و قلب همسر او را شکستند
آنکه گیرد انتقام از ظالمان کی خواهد آمد
خدایا ظهور یگانه یادگار و منتقم زهرای مظلومه را برسان
درباره وبلاگ
