سالروزشهادت : سرآمد دادگران ؛ پیشوای جوانمردان ؛ الگوی پهلوانان ؛ دلاور دلاوران ؛ پدر یتیمان و نمونه دینداران ؛ مولای متقیان امیرالمومنین حیدر کرار حضرت علی (ع) بر تمامی دوستداران آن حضرت تسلیت باد
دل را ز شرار عشق سوزاند علی(ع)
یک عمر غریب شهر خود ماند علی(ع)
وقتی که شکافت فرق او در محراب
گفتند مگر نماز می خواند علی(ع)
شب قدر از خم توحید شرابم دادند
تشنه لب بودم آب از می نابم دادند
العطش گفتم و نوشیدم از آن باده ناب
تا نجات از عطش روز حسابم دادند
بشینم گریه کنم برای غربت علی
دوست دارم برم نجف تو صحن ایوان طلا
مثل شمعی بسوزم غرق مصیبت علی
قصه غربت او شعله به عالم می زنه
شب شنید و چاه ونخلها شکایت علی
کوفه ای شهر بلا ای خاک سرد فتنه خیز
شاهدی به غصه های بی نهایت علی
باذن الله اللهم العن قتله امیرالمومنین شهادت اسوه تقوا و صبر و استقامت وعدالت الهی مولی الموحدین امیرالمومنین حیدر کرار حضرت علی ابن ابیطالب علی علیه السلام بر امت اسلامی و پیروان خاندان آل الله تسلیت باد حضرت علی (ع) فرمودند: هر انسانی سه رفیق دارد رفیقی که در حال حیات و ممات با شماست: و آن عمل شماست رفیقی که تا لحظه مرگ با شماست : و آن مال و ثروت شماست و رفیقی که تا لب گور با شماست : و آن زن و فرزند شماست 
کوفه امشب التهاب محشر است
کوفه امشب کربلایی دیگر است
جبرئیل آوای غم سر داده است
در فلک شوری دگر افتاده است
ناله کن اى دل به عزاى على گریه کن اى دیده براى على
کعبه ز کف داده چو مولود خویش گشته سیه پوش عزاى على
ماه دگر در دل شب نشنود صوت مناجات و دعاى على
واى امیر دو سرا کشته شد خانه غم گشته،سراى على
نمی دانم که چرا باورم نمیشود؟
مگر میشود کسی را بر سر نماز دید بر وی حمله ور شد.
مگر میشود که عشق را فدای تعصب و غرور کرد.
مگر علی پدر یتیمان نبود.؟
مگر ابن ملجم ندید که علی پا برهنه در کوچه ها دنبال فقرا میگشت؟
مگر میشود علی را کشت؟
مگر علی شیر خدا نبود؟
شب تا به سحر نماز می خواند علی
آن صبح که سجده گاه در خون غلطید
گفتند مگر نماز می خواند علی؟؟
خدایا! بحق شهید شب های قدر
تقدیر مارا محبت و ولایت
و پیروی راه مولا علی علیه السلام رقم بزن
بسم الله الرحمن الرحیم
امشب شبِ غریبی است...
امشب شبِ غریبی است، شب یتیمی عالم است، پدر همه دورانها رخت بر می بندد از این جهان، و همه دوباره یتیم می شوند.
امشب، شب کوچ غریب تاریخ است...
تا به کی این داغ غربت را به سینه اش حمل کند؟
تا به کی سر به چاه بگذارد و اشک شبانه بریزد؟
فرمود: فزت و رب الکعبه...
آری، به پروردگار کعبه که سعادتمند شد،
راحت شد از این فراق سی ساله،
دیگر چیزی نمانده که حبیبش را ببیند، و حبیبه اش را، آرام دلش را!
دیگر تمام شد این نامرد مردمان، او می رود که مردمی بهتر از اینان ببیند و اینان می روند که ....
امشب نه فقط کودکان کوفه، بلکه همه شهرها و کوهها و دشت ها و آسمانها یتیم شدند.
گرد غربت یتیمی دوباره بر صورت فرزندان برومندش نشسته و شانه هایشان می لرزد،
بغضِ گلوی زینبِ کبری سلام الله علیها، گاه به گاه می شکند و پهنای چهره نورانی اش خیس تر و خیس تر می شود.
اشک های دیدگان امام حسن علیه السلام، دل پدر را به درد می آورد، و او طاقت دیدار اشکان حسنش را ندارد.
امام حسین علیه السلام، برای غربت پدر می گرید و پدر، برای تنهایی و بی یاوری پسرش.
که لایوم کیومک یا ابا عبدالله
آری، هیچ روزی چون روز اباعبدالله نخواهد بود...
و هیچکس چون ایشان غریب و مظلوم و تنها و بی یاور نخواهد شد.
گویند برای اباعبدالله علیه السلام دوبار مرگ اتفاق افتاد، یکی در گودال قتلگاه و زیر خنجر شمر لعین، و یکی هم بر سر نعش جوانش، آنجا که صورت بر صورت او نهاد و آه از جگر برکشید، وفرمود:
خدا بکشد گروهی را که تو را کشتند، چه جرئتی نسبت به خدا و هتک حرمت پیغمبر داشتند، علی الدّنیا بعدک العفاء، بعد از تو خاک بر سر دنیا باد...
اما من، یک تن سراغ دارم که از او هم مظلوم تر بود و تنها تر!
می خواهم بگویم: امشب امیرالمؤمنین علیه السلام شهید نشد، بلکه برای حضرتش هم دوبار مرگ اتفاق افتاد، یکی با تیغی که به فرقش زدند و یکی با خنجری که به قلبش.
آنگاه که جوانش را در قبر گذاشت و مشتی خاک به روی قبر ریخت و آرزو کرد کاش خود مرده بود
جان من با ناله هایم در سینه ام حبس شده. ای کاش جانم با ناله هایم از سینه ام خارج میشد!
ای فاطمه، پس از تو خیری در زندگی در دنیا نیست. گریه می کنم من از ترس اینکه زندگیم در دنیا طولانی شود.
همچنان بر سر قبر عزیزش اشک می فشانید و با حسرت می گفت:
آری کوه صبرهم به زانو درآمد و نا توان بر خاک افتاد!
آنجا بود که علی علیه السلام را کشتند
روح و روان و ریحانش را کشتند...
اما چه بگویم درباره فاتح خیبر، که در خانه اش به حریمش تجاوز کردند و حتی لحظه ای ابا نکردند، هیزم جمع کردند تا کل خانه را با اهلش بسوزانند، و در خانه کسی نبود جز مولای دوسرا و صدیقه کبری و فرزندان خردسالش...
وحشیانه حمله کردند، دست مولا را بستند و به قصد کشت با هرچه دم دستشان می آمد فاطمه کبری سلام الله علیها را می زدند، کنیز خدا در مقابل دیدگان غیرت الله زیر آماج ضربات پست ترین خلق خدا بود، و اسدالله نظاره می کرد چگونه جوانش را، زهرایش را زیر دست و پا می کوبند.
امام مامور به صبر خون جگر می نوشید، همه وجودش می سوخت ، خشم می خورد و خون از دو دیده جاری می ساخت،
هرچه کرد تا حیوان صفتان پست را از حریم خود دور کند نتوانست، نه حیایی داشتند و نه انسانیت و مردانگی.
و شیر خدا دید که چگونه یگانه ی پیغمبر را از حق طبیعی حیات محروم کردند، و فرزندش محسنش را کشتند، دید و خون خورد و صبر کرد...
و پس از این همه مصیبت، باید زنده می ماند و رنج فراق سی ساله را به دوش می کشید و مقابل دیدگانش سالهای سال غاصب حق الهی اش را و قاتل همسر و فرزندش را تحمل می کرد و دم نمی زد، پس صبر کرد خار در چشم و استخوان در گلو..
و سرانجام این ضربه ابن ملجم ملعون بود که او را به امید و آرزویش رسانید و فریاد برآورد :
فزت و رب الکعبه ...
علی تنهاست
بیا تا کی نهادی سر به صحرا یا اباصالح!
بتاب ای آفتاب عالم آرا یا اباصالح!
صدای غربت مولا زچاه کوفه می آید
علی تنهاست ای تنهای تنها یا اباصالح
بیا ای زاده ی زهرا که زخم سینه ی مادر
به تدبیر تو میگردد مداوا یا اباصالح!
بیا از قنفذ کافر غلاف تیغ را بستان
گه جایش مانده بر بازوی زهرا یا اباصالح!
در و دیوار بیت وحی گوید با تو پیوسته
که اینجا مادرت افتاده از پا یا اباصالح!
دو قبر از شیعه گم گشته یکی محسن یکی زهرا
شود روز ظهورت هر دو پیدا یا اباصالح!
بخدای کعبه رستگار شدم
امشب، شب ناله در فراق پدری مهربان است که غیر از چاه و نخل و ماه، کسی گریهاش را ندیده بود. پدری دلسوز که با آه همه کودکان یتیم، شریک بود و غصههای همه را بر جان خود هموار میکرد، ولی کسی از غربت او و دردهای دلش، با خاری در چشم و استخوانی در گلو، خبر نداشت.
در برج ولامهر جهان تاب علی(ع) است
در شهر علوم نبی باب علی(ع) است
از اول خلقت بشر تا امروز
مظلوم ترین شهید محراب علی(ع) است
******
با آنکه امید همه هستی تو علی(ع)
بر عرش خدا قائمه هستی تو علی(ع)
آنقدر غریبی که خدا می داند
مظلوم تر از فاطمه(س) هستی تو علی(ع)
******
بی علی دنیا ندارد اعتبار
وای بر ما وای بر این روزگار
******
امشب این دل یاد مولا می کند
لیلة القـدر است و احیا می کند
بشنو ای گـوش دلها بی صدا
نغمه ی فـزت و رب الکعبه را
******
امشب سر مهربان نخلی خم شد
در کیسه نان به جای خرما غم شد
در خانه ی دور بیوه ای شیون کرد
همبازی کودک یتیمی گم شد
******
ای کاش علی شویم و عالی باشیم
هم سفره کاسه سفالی باشیم
چون سکه به دست کودکی برق زنیم
نان آور سفره های خالی باشی
******
خورشید چراغکی ز رخساره علی ست
مه نقطه کوچکی ز پرگار علی ست
هرکس که فرستد به محمد(ص) صلوات
همسایه دیوار به دیوار علی ست
شهادت مولا علی را تسلیت عرض می کنم
******
دل را ز شرار عشق سوزاند علی(ع)
یک عمر غریب شهر خود ماند علی(ع)
وقتی که شکافت فرق او در محراب
گفتند مگر نماز می خواند علی(ع)
******
دانی زچه رو دیده ما میگرید
در ماتم شاه اولیا می گرید
تنها ز غمش اهل زمین گریان نیست
عیسی بفلک از این عزا میگرید
شد کشته بمحراب عبادت حیدر
هر دیده بحال مرتضی می گرید
بـا گفتن "قد قتل" ز جبریل امین
در خلد برین خیر نساء میگرید
******
به شهر کوفه در محراب طاعت
علی شد کشته در حال عبادت
ز پـور ملجم مردود کافر
بخون شد غوطه ور ساقی کوثر
******
آیا سحری به رنگ خون دیدی تو
محراب و تو منبری چنین دیدی تو
خون بر در و دیوار و جماعت سر و رو
فرقی که به سجده لاله گون دیدی تو
آن زاده کعبه و امین حرمین
افتاده میان خاک و خون دیدی تو
آن کس که ستیز خیبر و بدر و احد
چون شیر بغرید چنین دیدی تو
آیا تو درون ظلمت شام سیاه
نان آور کودک یتیم دیدی تو
آیا دل پرز خون و گریان چشمی
از جور زمانه و زمان دیدی تو
او زخم تن و زبان که در طول زمان
با جان به خرید و دم نزد دیدی تو
آیا زمیان مردم کوفه و شام
مظلوم تر از علی کسی دیدی تو
******
به جز از علی (ع) که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر توست اکنون، به اسیر کن مدارا
درباره وبلاگ
